Avontuurlijk Bolivia

Na mijn paar dagen strand (waar ik heerlijk van heb genoten uiteraard met de tsunami..) besloot ik dat het tijd was om weer eens wat actiefs te ondernemen! En dus had ik na een dagje shoppen in La Paz de beruchte ‘death road’ geboekt.

Woensdag ochtend vertrok ik met 3 Australiërs aan de afdaling van deze beruchte weg.
Deze weg was tot nog niet zo heel lang geleden de enige verbinding tussen La Paz en enkele omliggende plaatsen, het is een erg bochtige weg met slecht wegdek en een diep ravijn langs de weg, verschillende mensen hebben deze weg dan ook niet overleefd en vandaar dat hij bekend staat als de ‘death road’. Wat nu dus vooral een toeristische attractie is om met de mountainbike vanaf te fietsen.
Een afdaling van een paar uur, met een topsnelheid van zo’n 60km per uur, en waarbij je moet proberen niet teveel van de mooie omgeving (hoge bergen, watervallen, mooie uitzichten, diepe ravijnen) te genieten maar vooral op de weg moet letten en alle losliggende stenen. Onze gids vond dat wij het wel goed deden en dus gingen we het laatste stuk off road.. Ik moet eerlijk bekennen dat ik deze laatste afdaling stapvoets heb gedaan, ik was zo trots dat ik (als 1 van de weinige) niet was gevallen tijdens de afdaling (alleen aangereden door een tegemoet komende jeep die niet uitkeek) en wilde dat niet op dit laatste steile stuk naar beneden op een smal paadje door het bos laten verpesten.

Moe en voldaan kwamen we bij onze lunch plaats aan waar we ook een duik konden nemen in het zwembad, of canopy konden doen.. Ik koos uiteindelijk toch voor het eerste en daar kwam een aapje ons vergezellen. Dit niet zo hele lieve aapje had mijn camera hoes en hostelbandje afgepakt wat ik niet zo makkelijk terug kreeg… Wel leuk om te zien hoe het aapje geïnteresseerd mijn camerahoes bestudeerde, hier zwembad water in deed en hieruit dronk.

Terug naar La Paz legden we dezelfe route af maar dan per auto, dat is eigenlijk een stuk enger dan op de fiets.. Wel mooi om nog wat extra foto’s te maken.

De volgende dag was het tijd om naar Rurrenabaque af te reizen, op naar de jungle!
Na mijn Nazca avontuur had ik gezworen nooit meer in zo’n klein vliegtuigje te gaan maar het vliegtuig dat mij van La Paz naar Rurrenabaque had gebracht was niet veel groter..
Na een half uur in de lucht landen we veilig en zonder misselijk geworden te zijn in de jungle.
En wat een verschil gelijk! Groen, zuurstof en een heel stuk warmer.

De volgende dag vertrok ik in het gezelschap van 2 Australiërs en een Fransman (wonder boven wonder alweer een tour zonder Israëliërs, want daar stikt het er hier van) nog verder de jungle in.
Om onze 3 daagse tour te beginnen moesten weer eerst nog 3 uur lang over een enorm hobbelige weg en door rivieren en modderpoelen in een 4x4 en vervolgens nog 2uur in de boot, maar goed dan beland je ook wel echt midden in de jungle waar de alligators letterlijk onder je bed slapen.

Na een lange dag reizen kwamen dan eindelijk aan in onze jungle lodge. Het is echt nog regenseizoen (ook al was dat niet te merken met het opvliegende stof tijdens de jeeptocht en de brandende zon tijdens de boottocht) en het water komt dan ook overal nog erg hoog.
Onze eerste dag hebben we al veel wildlife gespot; een dode slang in het water, schildpadden, de roze rivierdolfijnen, verschillende volgels (o.a. de tucan, papagaaien en serere) en veel apen. Aan het einde van de dag hebben we genoten van een mooie zonsondergang vanuit de jungle bar.
Toen het donker was gingen we op krokodillenjacht, we hebben een baby alligator gezien en grote onder de veranda van onze lodge. Verder hadden we mooi uitzicht op het onweer in de verte, wat later nog onze kant op kwam.

De volgende ochtend was de onweer voorbij maar de stortbui die hij mee had gebracht was er nog steeds.. Tijd om met de dolfijnen te gaan zwemmen, nat worden we dan toch wel! We hebben echt heel veel grijze (de dolfijnen tot 2 jaar) en roze (de volwassen) rivier dolfijnen gezien van ook heel dicht bij! Ze raakten ons bijna aan terwijl wij aan het zwemmen waren. Ze zijn wel erg vlug dus lastig om goede foto’s van ze te maken.
In het begin was het wel een beetje eng om het water in te gaan, een paar minuten hiervoor hadden we namelijk nog gladiators en kaaimannen in dezelfde rivier gespot.. Maar het schijnt dat de dolfijnen je hiertegen beschermen… Daar vertrouwen we dan maar op.
Verder hebben we deze ochtend weer veel vogels en apen gezien en tot 2 keer toe de moeilijk te spotten reuze cavia ; c apibara

‘s Middags was het tijd voor onze zoektocht wandeling naar de slangen. We hadden het grote geluk dat het nog altijd regenseizoen is en het water dus hoog staat. We mochten tot onze heupen het water in, vervolgens een uur wandelen in het water om te eindigen op een modderig eiland.. Waar deed ik dit ook alweer voor? O ja we gingen op zoek naar de slangen… Uiteindelijk 1 baby slang gevonden, een vleermuis, een enorm grote enge spin en ik ben gebeten door rode mieren en muggen. Heerlijk. Toen was het tijd om tussen de koeien door weer door het hoogstaande water terug te lopen naar de boot. Het regende in elk geval niet meer, niet dat dat veel uitmaakte. Het is wel het ultieme jungle gevoel. Gek om te bedenken dat dit gebied over 2 weken waarschijnlijk droog staat.

‘s Avonds was het weer tijd voor de zonsondergang en de volgende, laatste, dag stonden we vroeg op voor de zonsopgang, super! Met de zon hoorde je de jungle wakker worden; de apen, vogels, dolfijnen etc. Na het ontbijt was het tijd voor de laatste activiteit; piranha vissen! We hebben 3 piranha’s en 2 sardientjes gevangen. Persoonlijk heb ik niets gevangen.. Ze aten al mijn vlees maar beten niet, en ik heb er toch ook echt het geduld niet voor.

Na de lunch was het dan echt tijd om terug richting Rurrenabaque te gaan, weer 2 uur in de boot en 3 uur in de auto. Onderweg hebben we nog een ander busje uit een van de vele modderpoelen moeten trekken.. Lang leven de 4x4.

Terug in Rurrenabaque zaten er aardig wat mensen in de stress of ze de volgende dag wel terug naar Rurrenabaque konden vliegen.. Een bepaalde vliegmaatschappij (de goedkope) vloog namelijk al niet meer sinds Vrijdag.. Allebei de vliegtuigen waren kapot. 1 vliegtuig had Vrijdag moeten landen zonder wielen en het andere vliegtuig kon niet stijgen… Weer andere waren met de nog goedkopere optie, de bus, gegaan. Dit zou in 20 uur moeten kunnen mits de bus niet was komt te zitten voor nog eens 20 uur… Soms is het goed om de duurste optie te nemen.

De volgende dag had ik nog een relaxed dag in Rurrenabaque. Ik wilde naar het zwembad op het uitkijkpunt maar het was nog heel wat om er te komen. Allereerst per motertaxi.. Waar ik me ook al niet erg comfortabel bij voelde.. In m’n zomerjurkje, op m’n slippertjes en zonder helm achterop de hobbelige berg op. Het laatste stuk moest ik alsnog lopen omdat er weg werkzaamheden waren.. Met bemodderde voeten kwam ik aan bij het zwembad, was het gesloten voor 3 dagen! Gelukkig was er nog een ander met ook een super mooi uitzicht en mijn relaxed dag kon beginnen.

Gisterochtend ben ik weer veilig aangekomen in la Paz en over een paar uur is het echt tijd om La Paz te verlaten en vertrek ik terug naar Peru waar ik donderdagochtend aan kom in Ariquipa.

Hasta luego!