Vive Chile!

Chili… Douches met warm water, goed eten, comfortabele bedden, snelle wifi, schone toiletten met toiletpapier etc. etc.
Waar je een backpacker wel niet blij mee kan maken! Ok, je betaald er dan ook wel flink voor maar wat een heerlijk welkom hier! De mensen zijn ook zoveel vriendelijker en behulpzamer dan de Bolivianen, wat had ik hier naar uit gekeken…

Na aankomst in San Pedro woensdag besloten we dat we wel een drankje hadden verdiend. De eerste dag in Chili hebben we dan ook weinig toeristisch ondernomen. Wel een bezoekje aan de enorm oude originele Inka kerk met dak van cactushout dat op natuurlijke wijzen gebonden is.

De volgende dag hebben we een hike tocht gemaakt naar de death valley. Een mooi uitgestrekt landschap met ruines, bergen en zelfs een soort van woestijnberg waar je vanaf kan ’zandboarden’.
Hierna, na een goede bodem van chocoladefondue, was het tijd voor de bus naar Iquique, het strand, waar we de volgende ochtend aankwamen.

Dit was de raarste busrit ooit.. Om half 5 kwamen we in een straat aan in Iquique, een aantal mensen stapten uit en de rest bleef met ons in de bus, tot 8 uur. Toen moesten we er opeens uit, de bus ging dus niet zoals beloofd door naar de terminal. We vroegen een aantal taxichauffeurs ons te brengen naar ons hotel maar niemand die het hostel wist te vinden.. Ondertussen waren we al door verschillende locals gewaarschuwd voor het gevaar in deze stad en de komende tsunami..
Toen toch maar besloten om door te gaan naar de wel bekende relaxte badplaats Arica. Waar we na een paar uur bus uiteraard nog altijd in Tsunami gebied zaten maar we voelden ons in elk geval een stuk meer welkom.

In Arica werden we vriendelijk verwelkomd door een oude man uit Nieuw Zeeland in zijn hostel met een glaasje sap. Alles leek erop als slapen bij je grootouders; handdoeken zonder erom te vragen, ruime kamers met kledingkast en bureau, woonkamer met tv, uitgebreid ontbijt etc.
We wilden eigenlijk naar het strand maar verder dan de boulevard kwamen we niet. Het strand was gesloten i.v.m. de dreigende tsunami. Morgen zou het strand wel open zijn.
Niet veel later kwamen we erachter dat alles en dan ook alles dicht ging vandaag. We konden nog net wat avondeten kopen maar uitgaan op deze mooie vrijdagavond zat er zeker niet in. En zo zijn we uiteindelijk in onze ruime slaapkamer met een yoga lesje beland.

De volgende dag gingen we weer met volle moed richting het strand.. Maar nee hoor, nog altijd gesloten i.v.m eventuele naschokken.
De mensen hier gedroegen zich ook wel iets panisch, stond er een man vanaf een afstand naar de zee te kijken en hij werd helemaal panisch toen de zee zich iets terug trok ‘ dat doet de zee hier normaal nooit!’ ja daag.

Later op de dag mochten we wel naar het strand, of tenminste, het werd gedoogd. Het was wel duidelijk gezien dat er toch een kleine tsunami hier had plaatst gevonden, de palmbomen waren tot boven aan toe nat, het strand was tot aan de boulevard nat en overal lag aangespoeld afval.

Tja dat waren dan onze dagen strand in Chili.. De volgende dag, Maandag, was het tijd voor de Amerikaanse meiden om richting Peru te gaan en ik ben terug naar La Paz gegaan.

Ik zal het nu weer een paar dagen rustig aan doen met mijn blogs!

Liefs Anne