Rondreizen in Myanmar

Rondreizen in de wat minder ontwikkelende landen kan altijd erg interessant worden, ik was dan ook erg benieuwd hoe het verplaatsen van A naar B in Myanmar me af zou gaan.

Zodra ik in Yangoon was aangekomen merkte ik al wel dat ze ook hier meedoen met de chaotische verkeerstrend van Azië; stoplichten worden genegeerd, extra rijbanen worden gecreëerd, iedereen is welkom op de rijbaan en er wordt luid toeterend kriskras ingehaald. Het wegdek is niet in de allerbeste staat als er al sprake is van een wegdek. En daar komt nog bij dat ze hier dus van de een op de andere dag rechts moesten gaan rijden terwijl de voertuigen, over het algemeen, nog gemaakt zijn op het links rijden (met onder andere als gevolg dat mensen midden op de weg in/uit de bus moeten stappen).

Ik heb me laten vertellen dat een rijbewijs krijgen ook niet zo moeilijk is; je betaald, beantwoord een paar vragen, rijdt een rondje et voila! Veel mensen (vooral motorrijders) riskeren het ook om zonder rijbewijs te rijden, er wordt toch nauwelijks gecontroleerd.

De eerste grote afstand die ik aflegde was van Yangoon naar Kalaw. Zo'n 600km waar de nachtbus 12uur over zou doen. Maar eerst moest ik naar het busstation dat vreemd genoeg een uur buiten de stad ligt (nog verder dan het airport).
Toen ik eenmaal in de vrolijk versierde Dragonball Z bus stapte werd ik blij verrast; ruime stoelen, een dekentje, cola, water en een snack! Helemaal top.
Minder top was dat de bus telkens als ik bijna sliep een stop maakte en dan gingen alle lichten aan en werd er door de microfoon omgeroepen waar we waren en hoe lang de stop zou duren (waar ik niets van verstond). Vervolgens werd er weer hard verder gereden (ik denk dat het maar goed was dat ik niets kon zien en dat ik achteraf pas hoorde dat dit de dodelijkste weg van Myanmar wordt genoemd)... Gevolg van het harde doorrijden was dat we 3uur eerder op plaats van bestemming aankwamen, 4u ipv 7u waardoor ik alsnog een hostel kon gaan boeken, weg nut van de nachtbus...

Mijn tweede grote verplaatsing was denk ik wel mijn favoriet; in 3 dagen van Kalaw naar Inle Lake te voet! Heerlijk rustig en ook wel het meest veilig denk ik zo.

Van Inle Lake naar Hsipaw was er de keuze voor de nachtbus of een minibus overdag. De minibus zou er sneller over doen omdat die een andere route kon nemen dan de grote bussen, bovendien zou de route langs prachtige uitzichtpunten komen. Dat, in combinatie met mijn ervaring met de eerder genoemde nachtbus, liet mij besluiten overdag te reizen. En wat een avontuur was dat....
We vertrokken keurig op tijd, 6toeristen, de chauffeur en nog 2 onfrisse locals. Onderweg stapte er nog wat mensen in en uit en na een kleine 3uur stopte we voor lunch (nadat we al 8 plaspauzes voor de driver hadden moeten inlassen).
De lunchstop duurde maar en duurde maar, onze chauffeur was in een ander kamertje en zo nu en dan hoorde we rare geluiden... Uiteindelijk kwam de kok (de enige in de buurt die een beetje Engels sprak) naar ons toe; 'Hoe hebben jullie het in vredesnaam tot hier gehaald? De kerel die reed is gestoord en super dronken'. Ok dat was er dus aan de hand, ik vond hem al raar en hij reed als een idioot maar dat doen er wel meer hier. Uiteindelijk hebben we 4uur gewacht op een andere chauffeur die ons samen met de stomdronken chauffeur verder zou brengen. Eer dat we bij de mooie uitzichtpunten kwamen was het al pikkedonker...

Gelukkig kregen we een paar dagen later nog een kans om van het prachtige uitzicht op het Goiteik viaduct te genieten. Dit keer reisden we per trein van Hsipaw naar Pin oo lin. Super! Gezeten op prima stoelen in de 'upper class' oftewel de 'touristclass' reisden we in een slakkentempo (we reisden 140km in 7uur) naar Pin Oo Lwin. Uitzicht op het platteland, kleine dorpjes en vriendelijk zwaaiende locals maakte deze reis in combinatie met bier, snacks (om de haverklap kwamen er verkopers langs met goed gevulde grote manden op hun hoofd) en goed gezelschap helemaal top!

Van Pinn Oo Lwin nam ik samen met Yuval (waar ik al een tijdje mee samen reisde) een gedeelde taxi naar Mandalay. Dit was weer een bijzondere ervaring. We deelde de taxi met een monnik, een non en de taxichauffeur en ons reisgezelschap voelde eigenlijk heel gewoon. Toch mooi hoe snel je hieraan went. Maar hoe vaak de taxi wel niet stopt op een afstand van 65km (om betelnut te kopen, familie gedag te zeggen, een sigaretje te roken en vooral niet met ons te communiceren) went niet...

Mandalay naar Bagan was weer in een minibus die weer veel te vaak stopte naar mijn zin.

En toen had ik het leuke idee om vanuit Bagan naar Hpa-An te gaan. Hier werd me wel duidelijk dat Myanmar nog niet helemaal goed op het toerisme is afgestemd, er is maar 1 bus die direct naar Hpa-An gaat vanuit Bagan en daar doe je dan 15uur over. Toen ik wilde gaan was hij al volgeboekt en een dag later vertrok hij niet en dus besloot ik maar via de grote stad Yangoon te gaan.
Er zijn over het algemeen verschillende bussen die je kunt kiezen, VIP is net wat duurder en wat luxer dan de andere bussen en voor een paar euro verschil reis je dan een stuk relaxter. Echter kon ik op de een of andere manier geen geld opnemen in Bagan en moest ik noodgedwongen de 'normal' bus. Ik zag er nogal tegen op, 9uur lang in een oncomfortabele bus maar dat viel me alles mee! Ik had een comfortabele stoel, kreeg een dekentje, had zelfs een tv schermpje zoals in het vliegtuig, ik kreeg weer snacks en drinken en tijdens onze (enige!) stop om 00u kregen we een natte handdoek met tandenborstel en tandpasta! Top service.
In Yangoon moet ik een dik uur wachten op de bus die me naar Hpa-An zou brengen, dit keer wel een weinig comfortabele bus...

Van Hpa-An naar Dawei was weer een minibus, op deze route moesten we voor het eerste de bus uit om de staatsgrens over te steken en je paspoort te laten controleren, de locals konden zo door maar ik zorgde als enige toerist wel voor wat oponthoud, alle stempels in mijn paspoort werden uitgebreid bewonderd.

En toen was daar de laatste nachtbus, van Dawei naar Yangoon! Voor het eerst dat de 'stewardess' van de bus de moeite nam om naar ons toe te komen en in Engels uit te leggen waar we waren en wat we gingen doen als we weer eens stopten.

Verder heb ik mezelf nog verplaatst per scooter, elektrische scooter en per fiets. Hier komt over het algemeen geen, of nauwelijks, papierwerk aan te pas en om een rijbewijs werd al helemaal niet gevraagd.

Echt mooie wagens zie je niet in Myanmar je ziet veel scooters waar letterlijk van alles op wordt vervoerd, oude ragbakken en vooral veel pick up- tuk tuks waarbij de laadbak vol wordt gestopt met mensen en spullen.

Ondertussen ben ik in Vietnam, het land van de gemotoriseerde tweewielers, weer een nieuw land met uitdagende verplaatsingen ;).