Wonderlijke momenten in Myanmar #2

Na alle dorpjes was het weer tijd voor een stad; Mandalay. Ik moet zeggen dat ik de hectiek in de stad nu wel wat meer kon waarderen dan mijn eerste dagen in Yangoon maar toch was het ook heerlijk om weer een scooter te huren, de stad uit te gaan en de omgeving te verkennen!
Ik zag hier prachtige en bizar grote tempels en ging naar de welbekende sunsetspot; U-Bein bridge. Met 1,2km de langste teakhouten brug ter wereld. Mooi en bijzonder om eroverheen te lopen maar wat vreselijk touristisch! Super druk (lees schuivelend over de brug lopen) en heel veel verkopers. Ditt was overigens voor het eerst dat ik massatourisme zag in Myanmar (en gelukkig ook voor het laatst)...

Er zijn nog genoeg andere dingen in en rond Mandalay te doen maar gezien de tijdsdruk reisden mn maatje Yuval en ik snel weer verder, op naar de stad met de grootste verzameling boeddhistische tempels, ruïnes en stoepa's ter wereld; Bagan! Op zo’n 40 vierkante kilometer bevinden zich hier 2.200(!) boeddhistische tempels, kloosters en pagodes en nog eens ruim 2.000 ruïnes. Overal waar je kijkt zie je wel iets verwonderlijks.
Uiteindelijk ben ik hier 4 dagen gebleven, ik genoot van de hitte, de veelbesproken zonsopkomsten (met een lucht vol luchtballonnen) en ondergangen, cruisde heerlijk rond op een elektrische scooter, zag alsnog maar een glimp van de talloze tempels en had een leuke groep mensen om me heen.

Mijn volgende bestemming was Hpa An, het koste wat moeite om er te komen maar dan heb je ook wat. Het leek me een beetje een voorproefje op wat nog gaat komen in Vietnam, mooie natuur omringd door gigantisch karstgebergte.

Maar mijn uiteindelijk doel was Dawei! Het zuiden van Myanmar waar nog niet veel heen wordt gereisd en dat heb ik geweten; er gaan maar weinig bussen heen en toen ik me ging verdiepen in waar ik zou kunnen slapen als ik eindelijk aan zou komen kwam ik erachter dat er gewoon geen hostels zijn! Het werd dus een duurdere prive kamer vlakbij het strand (eerlijk gezegd ook wel even lekker wat eigen ruimte na al die dorms!).
Even vroeg ik me af waarom ik dit ook alweer wilde, m'n fijne reismaatjes verlaten omdat ik weer zo nodig iets anders wilde doen en dan blijkt er niet eens een hostel te zijn?
Voor deze twijfel was alleen tijd in de bus want zodra ik midden in de nacht aankwam in Dawei (en ik met mijn gigantische backpack plus mijn kleinere rugzak achterop de motor stapte bij een wildvreemde man die mij in een half uur naar de lodge zou brengen) voelde het zo goed om hier te zijn! Ik voelde de bochten van de bergweggetjes en de warme zeewind in mijn gezicht. Toen ik de volgende ochtend wakker werd werd ik nog gelukkiger; een strakblauwe hemel en groene bergen! Wauw wat is het lang geleden dat ik echt groen heb gezien, Myanmar is over het algemeen erg dor en droog deze tijd van t jaar. Samen met een stel dat ik had ontmoet in de lodge ontdekte we de omgeving per scooter, je kan wel merken dat ze hier nog minder toeristen gewend zijn; mensen blijven hier nog meer stil staan om ons vrolijk toe te zwaaien, er wordt net zo lang naar ons geroepen totdat we reageren en zelfs een monnik vroeg of hij met me op de foto mocht.

Na een paar dagen arriveerde ook Ed (die ik al in Bagan had ontmoet) en samen reisden we per scooter nog verder naar het zuiden. We reden door kleine dorpjes, kwamen op uitgestorven paradijselijke stranden en trotseerde onmogelijke paadjes op de scooter.

En zo sloot ik mijn tijd in Myanmar af in weer een heel ander stukje van het land.
Wat heb ik veel van dit land mogen leren en genieten!

Het is not done om met locals over de actuele politieke situatie te praten maar door de weken heen kwam ik toch best met wat locals in aanraking die hier zelf over begonnen en zo kwam ik beetje bij beetje steeds meer te weten over hoe er wordt gedacht over de verschillende bevolkingsgroepen en het regime.

Door de geïsoleerdheid van Myanmar leven veel 'hilltribes' nog steeds op dezelfde manier zoals ze dat een eeuw geleden ook deden wat hen erg authentiek maakt en wat ons een kijkje kan geven in het echte leven hier (en niet een voor toerisme opgezette trekpleister). Sommige van hen zijn bang dat door invloed van de toerisme hun eeuwenoude tradities en standaarden zullen veranderen maar de meesten zijn erg blij toeristen te zien en hun leven met hen te delen. Uitgenodigd worden om bij iemand binnen te kijken of om mee te eten is ook niets vreemds.
Doordat ze zo geïsoleerd leven hebben ze vaak ook geen idee wat er in andere delen van het land afspeelt.
Er zijn wel 135 verschillende bevolkingsgroepen met allemaal hun eigen taal/ dialect (telkens als ik dacht me een beetje te kunnen redden met de basiswoorden moest ik weer op een andere manier gedag zeggen en bedanken).

Het was zwaar, moeilijk en verdrietig om weer met eigen ogen te zien wat voor een grote levensverschillen er in 1 wereld zijn. Hoe het hier niet vanzelfsprekend is dat je naar school gaat (laat staan studeren), je met een gebroken arm naar de dokter gaat, je een fatsoenlijk dak boven je hoofd hebt of maar zelfs de beschikking hebt over stromend water! Maar tegelijk was het mooi om te zien hoe een groot deel van de bevolking ook zo gelukkig lijkt te zijn. Bovendien leerde ik het land steeds meer begrijpen, zo waren bijvoorbeeld de kinderen die ik in de stad aan het werk zag vaak door hun familie uit het oorlogsgebied naar de stad gestuurd, ze hebben geen geld voor school dus moeten werken maar zijn in ieder geval het oorlogsgebied uit en leren bijvoorbeeld rekenen door hun baantje in de horeca.

Soms dacht ik wel; als er toch iets minder geld werd gestoken in al het goud, lichtjes en versiersels rondom de tempels zou er zoveel geld over blijven voor andere dingen... Maar dit is nou eenmaal hoe zij leven en waar zij kracht uit halen.

Kortom, ik heb genoten van Myanmar! Van het ongerepte, het gevoel deel te nemen aan het echte leven van het land en de mogelijkheid geen andere touristen te zien. Van de onwijs lieve, mooie en pure bevolking die leven op vele geloven, mythes, tradities en spreuken. De mensen die trots zijn op hun land en cultuur en dit oprecht willen delen met de toeristen en die nog niet elke tourist zien als geldautomaat. Hou dit vast Myanmar, blijf je pure zelf!

Met een beetje maagpijn heb ik zeer last minute mijn ticket geboekt naar Vietnam en is het nu tijd Myanmar te verlaten, op naar nieuwe avonturen!