tijden van terugkijken en vooruitkijken
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
01 Juli 2011 | Nederland, Breda
Het is ondertussen alweer dik 2 maanden geleden dat ik in Quito, na mijn laatste avondje uit daar, op het vliegtuig stapte terug riching Nederland.
Terug naar Nederland, terug naar familie en vrienden, terug naar het mooie Breda, terug naar het land waar je zonder zorgen water uit de kraan kunt drinken, het land van echt vers brood en het land waar je wc papier gewoon in de toiletpot kunt gooien.
Terug aan het werk.
Dik 2 maanden later, maar met mijn gedachten zit ik er nog dagelijks.
Met mijn gedachtten bij de mooie plekken, de bijzonderen plekken, het heerlijke klimaat, het relaxte sfeertje.
Alles kunnen, alles doen, niets doen, niets moeten, leven van dag tot dag, vrijheid, blijheid.
En de mensen die daarbij horen, medereizigers, locals, inca’s.
Het uitslapen, het niet slapen, warm water dan weer niet dan weer wel, de hobbelige stinkende nachtbussen, dagbussen met de slechtste films en de mooiste uitzichten, de miscommunicaties, de taalbarriere, de cultuurverschillen, de natuurwonderen....
Ik zou zo terug willen, maar dat doe ik (nog) niet.
Zondag ga ik de relaxte levenstijl in Frankrijk opzoeken; familie, huisje, zwembad, barbeque, stad, dorpje, lange avonden, lekkere wijn, mooie omgeving.
Ontspannen, genieten.
En met oog op mijn volgende reis.
Over 2 weken zal ik terug zijn in Nederland om mijn backpack weer te pakken en vervolgens een kleine maand naar India te vertrekken met mijn vriendinnen Judith en Nikki.
Op naar het land waar 1 zesde van de wereldbevolking leeft, het land van hektiek en smerigheid, hindoeisme, waanzinnige tempels, heilige plaatsen en wateren.
Het land dat wel 95 keer zo groot is als Nederland en dus moest er een planning gemaakt worden.
We hebben gekozen voor noord India en hadden besloten ook nog een stuk van Nepal mee te pakken.
Mooie plannen, fijne gedachten. Op naar het papierwerk. Een visum moest geregeld worden. En daar begonnen de problemen. De ambassade wilde mij geen visum geven. Vele telefoontjes, vele papieren en betalingen later heb ik dan nu, weken later, toch een visum gekregen. Een single entry wel te verstaan wat inhoud dat ik India maar 1 keer binnen mag komen en ik Nepal zal moeten skippen.
Op naar India dus, geen Nepal. Of toch wel? De wonderen zijn de wereld nog niet uit en dus blijf ik hoop houden.
Tot het volgende verslag, eerst ga ik nog even genieten van de rust en zaligheid van de Dordogne.
Terug naar Nederland, terug naar familie en vrienden, terug naar het mooie Breda, terug naar het land waar je zonder zorgen water uit de kraan kunt drinken, het land van echt vers brood en het land waar je wc papier gewoon in de toiletpot kunt gooien.
Terug aan het werk.
Dik 2 maanden later, maar met mijn gedachten zit ik er nog dagelijks.
Met mijn gedachtten bij de mooie plekken, de bijzonderen plekken, het heerlijke klimaat, het relaxte sfeertje.
Alles kunnen, alles doen, niets doen, niets moeten, leven van dag tot dag, vrijheid, blijheid.
En de mensen die daarbij horen, medereizigers, locals, inca’s.
Het uitslapen, het niet slapen, warm water dan weer niet dan weer wel, de hobbelige stinkende nachtbussen, dagbussen met de slechtste films en de mooiste uitzichten, de miscommunicaties, de taalbarriere, de cultuurverschillen, de natuurwonderen....
Ik zou zo terug willen, maar dat doe ik (nog) niet.
Zondag ga ik de relaxte levenstijl in Frankrijk opzoeken; familie, huisje, zwembad, barbeque, stad, dorpje, lange avonden, lekkere wijn, mooie omgeving.
Ontspannen, genieten.
En met oog op mijn volgende reis.
Over 2 weken zal ik terug zijn in Nederland om mijn backpack weer te pakken en vervolgens een kleine maand naar India te vertrekken met mijn vriendinnen Judith en Nikki.
Op naar het land waar 1 zesde van de wereldbevolking leeft, het land van hektiek en smerigheid, hindoeisme, waanzinnige tempels, heilige plaatsen en wateren.
Het land dat wel 95 keer zo groot is als Nederland en dus moest er een planning gemaakt worden.
We hebben gekozen voor noord India en hadden besloten ook nog een stuk van Nepal mee te pakken.
Mooie plannen, fijne gedachten. Op naar het papierwerk. Een visum moest geregeld worden. En daar begonnen de problemen. De ambassade wilde mij geen visum geven. Vele telefoontjes, vele papieren en betalingen later heb ik dan nu, weken later, toch een visum gekregen. Een single entry wel te verstaan wat inhoud dat ik India maar 1 keer binnen mag komen en ik Nepal zal moeten skippen.
Op naar India dus, geen Nepal. Of toch wel? De wonderen zijn de wereld nog niet uit en dus blijf ik hoop houden.
Tot het volgende verslag, eerst ga ik nog even genieten van de rust en zaligheid van de Dordogne.
-
01 Juli 2011 - 11:12
Anne Mauer:
Anne wat kun jij toch goed je verhalen opschrijven :) Ik ga deze zomer jou reisje even naapen ;)
Tot vnv!! xx -
03 Juli 2011 - 14:34
Kristen:
Wij doen hier iets niet goed.
Wij kunnen je maar niet in Nederland houden.
Jammer want ik zou wel weer een keertje met je samen willen werken.
Ik lees graag alles weer op je volgende reis.
Liefs.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
