Het zit in ons bloed

Wat een fantastisch bijzondere maand was dit, wat heb ik weer veel mooie herinneringen mogen maken. En dat samen met mijn tante! Mooi hoe we samen de passie voor het reizen delen en niets ons te gek is.

We hebben de afgelopen maand bizar veel in de auto gezeten, we hebben meer dan 10.000 km gereden (en ik dacht dat ik met Lotte en Annemiek al veel kilometers had gemaakt). Maargoed het onderweg zijn was dan ook wel zo'n beetje het ding van deze trip en we hebben totaal niet het gevoel zoveel in de auto gezeten te hebben!
We hadden een 4WD camper gehuurd en daar goed gebruik van gemaakt, geen weg was ons te gek!
We reden van het ene prachtige nationale park naar het andere, van de hoge bergen naar gigantische vlakke stukken, van de droge woestijn naar de krachtige zee, van de rode rotsen naar het sneeuwwitte zand, van de groene bossen naar de uitgestrekte vlaktes en van de hitte (36+ graden) naar de kou (6graden)...

We zagen vaak urenlang niemand anders en als we anderen tegen kwamen waren dat vaak gepensioneerde Australiërs die met hun SUV plus sleurhut in een jaar of langer een rondje Australië deden of jonge gezinnen met hetzelfde plan.
De locals waren in elk geval weer altijd even vriendelijk en we genoten van de heerlijke reislustige verhalen en kregen zo ook weer veel tips.
En ja we hebben erg veel kunnen doen in deze maand maar wat is er nog veel meer!

Het duurde even voordat we onze draai hadden gevonden betreft het slapen in de camper, het bed lag te hard, het was te heet en later werd het weer te koud. Maar tegen het einde van de reis hadden we onze draai gevonden en sliepen we als roosjes! Totdat er 2 muizen de rust kwamen verstoren (het is maar goed dat niet alles gefilmd wordt).... Gelukkig was dit de 1 na laatste nacht want onze voedselvoorraad was er ook gelijk door heen.

Verder werden we gek van de vele vliegen die ons letterlijk lastig vielen in onze neus, oren, ogen en mond. Karina kon er niet meer tegen en kocht een vliegennet voor over je hoofd om het een beetje tegen te gaan. Nog erger waren de muggen, die sloegen werkelijk waar geen stukje van ons lijf over...

Maar wat een natuur! Dat maakte zoveel goed. We hadden het gevoel alsof we door Frankrijk, Griekenland en Amerika in 1 dag reden. Hoeveel verschillende kleuren blauw en groen kunnen er wel niet zijn?

We zagen ook veel dieren, Karina moest lang wachten op haar eerste ontmoeting met de kangoeroes maar daarna heeft ze het geweten hoor, ze liepen letterlijk voor ons uit! Net als de emu's maar ook vele koeien, schapen en grote of bijzonder gekleurde vogels.

Na de wonderlijke onderwater wereld van Ningaloo reef zijn we naar Shark Bay afgereisd. Ook daar was weer prachtig helder blauw water en hier kwamen de dolfijnen letterlijk tot aan het strand!
We zwommen bij het unieke 'Shell beach', een strand dat letterlijk alleen maar uit kleine schelpjes bestaat!

Hierna reisden we door naar Kalbarri, we merkten goed dat we nu echt zuidelijker aan het reizen waren want dammed wat was het koud!! Het was mijn verjaardag en eigenlijk de eerste dag dat we door de flinke koude wind en dikke donkere wolken niet zo goed wisten wat we moesten doen. En dus, zoals een echte verjaardag goed gevierd wordt, aten en dronken we de hele dag :).
De volgende dag zagen we in Kalbarri weer genoeg natuurschoon! We liepen wat korte wandelingen naar uitzichtpunten over de gigantische gorges.

Via Pink lake (dat letterlijk hartstikke roze ziet door een bepaalde alg die hier leeft) zakten we af naar de Pinnacles. Een bijzonder natuurspektakel; ontelbaar veel rotsen in een soort woestijn vlak naast de kust, wat kan de wereld toch bizar in elkaar zitten...

Niet lang hierna kwamen we weer in de bewoonde wereld! We gingen naar Fremantle dat net onder Perth ligt. Karina zag voor het eerst een snelweg in Australië dat daadwerkelijk op een snelweg lijkt zoals wij hem kennen in Nederland en we stonden zelfs in de file!
Vanuit Fremantle reisden we per boot naar Rottnest Island waar ik voor het eerst sinds tijden weer op een fiets zat! We hadden geluk met het weer, het was heerlijk zonnig en we genoten van prachtige uitzichten over de witte stranden en helder blauwe zee.
We zagen onder andere de quokkas (soort mini kangoeroe achtige) en een rog die misschien wel net zo breed was als dat ik lang ben!

Hierna was het tijd voor onze Zuid-West loop, we hadden nog een week de tijd om in rap tempo een mooie extra loop te maken. We reden via het wijngebied Margeret River richting Albany. In Margeret River regende het de hele dag dus van het mooie wijngebied zagen we niet veel. Wel van de flink bebosde omgeving net hierna. We eindigden aan het einde van de dag in een hutje diep in het bos waar toevallig al een Nederlandse jongen zat die een lekker haardvuurtje had aangemaakt! Prima einde van de kille dag. De volgende dag genoten we nog meer van het heerlijke natte bos, wat een gigantische en bizarre bomen staan hier!

De nachten hierna sliepen we telkens gratis in elke keer weer een mooiere baai waar we dan ook vaak de enige waren. Verder dan met onze voetjes in de prachtige blauwe zee gingen we niet, het was onstuimig weer en wat een sterke stroming!

Via Fitzgerald NP en Esperance reden we naar Cape Le Grand NP. Het weer zat ons niet erg mee maar ondanks de dikke grijze regenwolken was het nog steeds een prachtige route, hoe bizar mooi moet het hier wel niet zijn als de zon schijnt of wanneer de bloemen in bloei staan?

De laatste dagen reden we de zon weer tegemoet. Via de 'Wave rock' (weer een bizar staaltje natuur, het is letterlijk een versteende golf om te zien van 110 meter lang en 15 meter hoog) reden we naar ons eindpunt; Perth.
Het was tijd om de camper in te leveren en na nog een dag onder de mensen in deze stad zat ons avontuur erop.

En nu heb ik net afscheid genomen van m'n tante, wat doet dat toch weer zeer...
Ik zou graag even op 2 plekken tegelijk zijn maar heb nu ook heel veel zin in weer een nieuw hoofdstuk; wonen en werken op de cattlefarm!