Nepal

Namaste!

Toen mijn collega vriendin Annemiek vertelde vrijwillegerswerk te gaan doen in het buitenland was mijn reactie al gelijk; ik wil je komen opzoeken!
Een paar weken later was het besluit gemaakt, Annemiek zou vrijwilligerswerk gaan doen in Nepal en ik was zeker welkom om haar daar op te komen zoeken en samen met haar en Pauline het land verder te verkennen.

Kwam dat eens mooi uit, Nepal stond al sinds mijn bezoek aan India hoog op m'n lijst.

En zo lande ik een dikke 2 weken geleden in Kathmandu. Annemiek en Pauline kwamen net met de eigenaar van het guesthouse aangereden om mij op te halen en voordat ik het wist stond ik in hartje Bhaktapur.

Ondertussen genietend van de lekkere warmte van de zon bracht de rit me door een aardig chaos van verkeer (er wordt hier links gereden, volop ingehaald of dat t nu mogelijk is of niet, fietsers motors, voetgangers, busjes alles op 1 weg etc.) langs vele bedrijvigheid op straat; verkoopwaar, kapper, spelende kinderen, afvalverbranding en ga zo maar door. Gelijk genoeg te zien dus! Heerlijk dat buitenleven.

Annemiek en Pauline lieten me het ziekenhuis zien waar zij de afgelopen weken hebben gewerkt, dan sta je er toch wel even bij stil hoe luxe wij het in Nederland hebben.

Vervolgens een snelle tour door de stad; zo zag ik een tempel, nog een tempel, hoekje om en ja hoor wederom een tempel! Het geloof is hier letterlijk op alle straathoeken te zien.

Het viel me op dat er veel zwerfdieren op straat lopen, er veel afval ligt en er vaak een eigenaardige geur hangt. Al snel moest ik aan mijn ervaringen in India denken, het lijkt erop en toch ook weer niet, groot verschil is dat de mensen hier minder staren en dat ik minder koeien op de weg zie.

Dan was er natuurlijk de aardbeving in 2015 die duidelijk zijn sporen heeft achtergelaten. Overal waar je loopt zie je bouwvallen en wordt er gewerkt aan wederopbouw. Al vroeg ik me soms ook af wat precies door de aardbeving kwam en wat gewoon puur rommel was.

Savonds werd ik welkom geheten door de eigenaren van het guesthouse met een traditionele maaltijd met het gezin; dal bhat. Annemiek en Pauline aten als echte locals met hun handen maar ik kreeg gelukkig nog bestek (al kwam hier uiteindelijk ook verandering in!).

Een goede eerste dag dus, ik had al gelijk het gevoel hier al tijden te zijn, wat een welkom en mooi om zo een kijkje in het leven van Annemiek te nemen.

Na een redelijk goede nacht slaap op een veel te hard bed (lattenbodems en Auping kennen ze hier niet) hadden we nog een dagje Bhaktapur voordat we afreisden naar de hoofdstad Kathmandu. Het was gelijk duidelijk dat deze stad een stuk drukker, chaotischer en toeristischer is dan Bhaktapur.
Goed voor 2 nachten dus om vervolgens af te reizen naar Pokhara.

Pokhara ligt op zo'n 200km van de hoofdstad maar toch waren we zo'n 8u in de bus onderweg! Oorzaak; vele haarspeldbochten, slecht geasfalteerde wegen en continue slechte inhaalmaneuvres met files als gevolg.
Een beetje bleek van de rit kwamen we einde van de dag aan in deze gezellige toeristische stad tussen de bergen en aan een meer.

De volgende dag was het dan zo ver; een 5 daagse trekking door het Himalaya gebergte! Al snel kwamen we erachter dat iedereen gelijk heeft; het is nog zwaarder dan je verwacht... Wat waren deze dagen killing maar O wat was het het waard! Op dag 1 liepen we al gelijk een groot stuk van de beroemde 3700 poonhill treden. Op de een of andere manier had de gids op dag 2 wel door dat wij aardig goed konden wandelen en besloot hij ons mee te nemen op een nog wat pittigere tocht. Hij wees ver in de verte en op grote hoogte een hutje aan waar we de volgende ochtend de zonsopkomst zouden gaan zien; jaja dacht ik nog.
Maar echt we stonden er de volgende dag. Half in de nacht vertrokken we bewapend met onze zaklamp via een pad dwars door het bos nog 500m omhoog richting Muldai view point (op 3637m) De hoogte benam me letterlijk de adem waardoor ik regelmatig moest stoppen maar dan had ik mooi even de tijd om om me heen te kijken. Zo gaaf om hier te lopen onder de heldere sterrenhemel met in de verte de witte bergtoppen die langzaam verder opkleurden en letterlijk geen andere mensen in de wijde omtrek. Met een heerlijk voldaan gevoel genoten we na een dikke 2 uur klimmen van ons ontbijt ver boven de wolken en voor ons gevoel van een steenworp afstand van de besneeuwde bergen van 7000m hoogte.
Hierna was het afdalen geblazen! Maar zoals in elk gebergte moest ook tijdens deze afdaling af en toe geklommen worden.
We liepen weer van dorpje naar dorpje en kwamen langzaam aan weer steeds meer op de bewoonde wereld terecht.
Op de 1 na laatste dag werden we nog beloond met natuurlijke hotsprings, wat een genot voor ons lijf!
Want hoe erg het het ook allemaal waard was m'n rug en benen voelde het wel en Annemiek liep vanaf dag 1 al met vreselijke blaren!

Na deze geweldig mooie adembenemende tocht hadden we nog een paar relax/ shop dagen in pokhara voordat we naar nationaal park Chitwan afreisden. Daar zouden Annemiek haar broers en haar neef zich bij het gezelschap voegen.

Chitwan bleek een regelrechte flop. De ellendig lange hobbelige busrit zal ik niemand aanraden (al zie je wel weer lekker veel van het Nepalese leven). We hadden een volle jungle dag; kanotocht, walking tour en jeep safari.
Opbrengst; krokodillen, hertjes, everzwijnen, pauw, leguanen, 1 keer bijna een neushoorn en 2 keer bijna een beer maar vooral heel veel hoogstaand gras. Op de tijgers had ik al niet eens gerekend maar niet eens apen? Olifanten heb ik ook genoeg gezien maar niet los in het wild, wel aan een ketting of met een mandje op hun rug. Maar met de groep was het gezellig en we verbleven in een prima resort, beste bedden so far!

En toen was het alweer tijd voor de afsluiter, kathmandu. Voor het laatst een bezoek aan een tempel en vooral heel veel shoppen!
Met m'n backpack goed gevuld met souvenirs en herinneringen ben ik weer onderweg naar huis. Nu ga ik eerst nog genieten van een citytrip Doha om mijn lange stop wat te breken.

Tot snel! Liefs Anne